I nastał spokój

Witajcie kochani.
Dawno nie pisałam. Czasem tak jest, że czas nie jest naszym sprzymierzeńcem i biegnie jakby szybciej. Ostatni tydzień jednak za sprawką jakiegoś wirusa spędziłam w domu. Wróciło lato i zrobiła się piękna pogoda. Tym bardziej było mi żal. Każdego ranka obserwowałam z okna jak pięknie ogród się budzi. Poranki były nieco zamglone. Z białej mgły wyłaniały się stopniowo czubki iglaków a kropelki rosy połyskiwały w pierwszych promykach słońca. W ogrodzie nastał spokój. Nie ma już burzy kwiatów ani eksplozji kolorów. Są wszystkie odcienie zieleni, tu i ówdzie pojawia się coraz więcej czerwonych akcentów. Przyroda przygotowuje się powoli do jesieni.
Dziś wyszłam z domu z aparatem żeby zatrzymać w kadrze kilka obrazów i żeby posłuchać szumu traw. Już z okna wypatrzyłam karmazynowe parasolki miskantów.

To moje ulubione trawy. Lekko szorstkie źdźbła cudnie szeleszczą poruszane wiatrem a ich zabawne parasolki z upływem czasu wybarwiają się coraz bardziej. Często ścinam je do suchych bukietów jednak po zasuszeniu mocno się "kudłacą" i tracą kolor.

Kwitną też rozplenice japońskie.

Kępa ma kształt sporej, zielonej kopuły a jej ozdobne kłosy wyrastają ponad zieloną kulę i lekko się wybarwiają.

Tu  dodatkową ozdobą jest wilczomlecz obrzeżony który co roku rozsiewa się po ogrodzie i rośnie tylko tam, gdzie sam chce.
Spójrzmy jeszcze z bliska na kłosy rozplenicy.

Czyż nie są urocze?

Równie efektownie wygląda Zebrina - pasiasta wielka kępa, na razie jeszcze nie kwitnie.

Ogromne kwiatostany hortensji wyglądają już bardzo jesiennie. Różowa Anabelka ma już niewiele różu.

Kwiaty Limonki jakby na przekór zrobiły się bardziej białe.

A biała Anabelka powoli brązowieje choć i bieli jeszcze nie brakuje. Spójrzcie także na paprocie - też wyglądają bardzo jesiennie.

Subtelnie i skromnie kwitną sobie żuraweczki.

Berberysy z natury czerwone teraz prawie świecą czerwienią jasną i ostrą.

Jeżówki ciągle dumne i wyprostowane choć i ich kwiaty powoli tracą swój czar.

Czerwone miliny już przekwitają, wkrótce pojawią się strąki z nasionami.

Teraz przyszedł czas na miliny żółte. Kwitną mniej obficie ale i tak zawiązały sporo pąków.

No  i jeszcze niezmordowane gailardie.

A w alejkach i zakątkach cicho i spokojnie.

Nie lubię pająków. Może nie jest to typowa arachnofobia ale coś podobnego. Pomimo tylu lat pracy w ogrodzie nie udało mi się zwalczyć tego uczucia. Nie wchodzę im w drogę, raczej omijam dużym łukiem. Tym razem jednak zdecydowałam się na małą sesję. Zauważyła go moja córka, która spędzała u nas kilka dni razem z wnusią. Duża i bardzo dziwna pajęczyna rozpięta była na hortensji pnącej, tuż przy altance. W samym środeczku siedział taki oto pasiasty jegomość.

Ja  pewnie bym go zignorowała ale gdy po ogrodzie biega dziecko to sprawa staje się poważna.
Postanowiłyśmy sprawdzić cóż to za osobnik. Nie było trudno go zidentyfikować bo jest charakterystyczny. To tygrzyk paskowany, pająk który przywędrował do nas z basenu Morza Śródziemnego. Wyczytałyśmy mnóstwo, często sprzecznych informacji. Co istotne, jest jadowity. Ukoszenie może spowodować martwicę tkanek oraz silny obrzęk, przypomina ukąszenie szerszenia. Tak więc nasz tygrzyk wyemigrował z ogrodu w trybie natychmiastowym. I bardzo mnie to cieszy.
A w domu wciąż kwitną fiołeczki.

Pozdrawiam Was serdecznie i ciepło.