O azaliach i nie tylko:)

Witam serdecznie!
Azalie to moje niespełnione marzenie. Moja przygoda i jednocześnie zauroczenie tymi pięknymi roślinami zaczęła się w 2009 roku podczas pobytu w ogrodach w Pisarzowicach. Zakochałam się wtedy po uszy i wycieczka skończyła się ogromnymi zakupami.
Założyliśmy wtedy dwie azaliowe rabaty na wprost tarasu. Oczami wyobraźni widziałam już ogromne i obficie kwitnące krzewy - co najmniej takie jak te w Pisarzowicach. Niestety rzeczywistość okazała się brutalna i szybko zostałam ściągnięta na ziemię:)
Przez pierwsze trzy lata krzewy ładnie rosły i obficie kwitły. Potem przyszła sroga zima i zaczęły się schody. Swoje dołożyły też wiosenne przymrozki. Nie pomogło nawet otulanie. Nie poddaję się łatwo - to już pewnie wiecie:) O każdą roślinkę walczę uparcie do końca więc i tym razem nie odpuściłam. Większość z Was przeżywa pewnie takie ogrodowe historie. Teraz, po latach doświadczeń wiem, że to rośliny wybierają sobie miejsce do życia. My chcemy mieć ich jak najwięcej i cieszyć się ich pięknem ale specyfika każdego ogrodu jest inna i to ona warunkuje dobór roślin. Trudno się z tym pogodzić, niestety. Przy odpowiednim wysiłku czasem udaje się nawet niemożliwe. Przykładem mogą być róże, które u nas większych szans nie mają a jednak znalazłam takie, które rosną i kwitną. Przykładem są też azalie. Pogodziłam się już, że wielkich krzewów nie będzie. Dbam o swoje krzewiki najlepiej jak potrafię i cieszę się gdy zakwitają:)
Z odmian wielkokwiatowych pozostało mi pięć odmian. Najbardziej lubię pomarańczowo - czerwoną odmianę Hotspur Red.

Ma niesamowity kolor kwiatów i pięknie pachnie.

Jak widzicie krzaczek jest niewielki ale kilka kwiatów ma.
Nieco obficiej zakwitła azalia odmiany Sarina o ciemno różowych kwiatach.

Trzecia odmiana to azalia Chanel.

Jej kwiaty są nieco mniejsze, jasnoróżowe. Z odmian wielkokwiatowych, które posiadam ta jest chyba najbardziej odporna.

Jest jeszcze odmiana Silver Slipper o bardzo dużych, białych kwiatach. Na razie zaszczyciła mnie tylko jednym kwiatem ale kilka pąków jeszcze jest:)

I ostatnia wielkokwiatowa odmiana Nancy Waterer. Ta ma kwiaty żółte i kwitnie najpóżniej a pachnie najpiękniej.

Miałam jeszcze kilka azalii japońskich. Okazały się najbardziej wrażliwe na mróz i szybko przesadziłam je do donic. Uratowałam tylko dwie. Zimują w szklarni i jak na razie kwitną niezawodnie co roku.
Pierwsza z nich to azalia japonica Madame Van Hecke.

Druga to odmiana o pięknych, pełnych kwiatach przypominających różyczki - Elsie Lee.

Podobny problem mam z rododendronami. Kwitną co roku ale słabo się rozrastają. W tym roku sporo pąków zmarzło w okolicy zimnej Zośki a te, które pozostały niemrawo się otwierają.

Tyle azaliowego kwiecia dała mi w tym roku natura:)))
Pogoda wciąż jest niestabilna, wczoraj był piękny i ciepły dzień a dziś leje od rana. I dobrze, to tanie i solidne podlewanie:) Wiosna nie wybuchła majem ale powoli w ogrodzie robi się kolorowo.
Są już pierwsze piwonie,

i całe mnóstwo irysów.

Na kępie pełnej wielkich pąków pojawił się pierwszy mak.

Prześlicznie wyglądają wierzby Hakuro.

Na żółto kwitną posłonki i rozchodniki,

a na biało irga.

A ja nie rozstaję się z sekatorem:) Dalej walczę o swoje bukszpany choć nadziei mam coraz mniej.
Życzę Wam kochani wspaniałego, słonecznego weekendu - najlepiej na łonie natury:)
Serdecznie pozdrawiam.