Powspominajmy...

Witam serdecznie.
Tak więc stało się, mamy jesień. Przyszła jakaś niezadowolona, jakby nie nasza. Przywitała się deszczem i zimnem. Zamiast złotem sypie białym szronem. Wszystko to zbyt wcześnie. Od kilku dni jest słonecznie ale zimno. Odczucie zimna potęguje dodatkowo ostry wiatr.
Zrobiłam trochę zdjęć w ogrodzie z myślą o nowym poście ale gdy zaczęłam je oglądać zrobiło mi się jakoś smutno. Co mam pokazać? Jaskrawo czerwone liście winobluszczu które po wczorajszym nocnym przymrozku spadły z gałązek? A może poskręcane i poszarzałe aksamitki? Tak, tak - one też zmarzły. Zbyt wcześnie. Zmarzły hosty i pomidory, cukinie i paprocie. W każdym zakątku ogrodu coś zmarzło.
Otwarłam więc pliki ze starszymi zdjęciami i zaczęłam wspominać jak to było w tym sezonie. Jeżeli macie ochotę powspominać ze mną to serdecznie zapraszam.
Pamiętacie przebudzenie? Pierwsze krokusy pojawiły się już 4 marca. Pamiętam jak pobiegłam z aparatem robić zdjęcia, pełna nadziei, że wiosna się zaczyna.

Nie zaczęła się. Śnieg zasypał budzące się do życia rośliny i wróciła zima - na cały, długi miesiąc. Wiosna przyszła nieśmiało dopiero w połowie kwietnia. Znów pojawiły się krokusy, tym razem odważniej i bardzo kolorowo.

18 kwietnia zakwitły pierwsze tulipany botaniczne i cebuliczki. Ogród budził się w końcu do życia.

Końcem kwietnia zrobiło się w ogrodzie bardzo żółto. To oczywiście kwitnące forsycje, które w tym roku zakwitły bardzo obficie.

A potem tulipany - otwierały masowo swoje kielichy i wypełniły ogród mocnymi kolorami.

Do tego cudowne szafirki

Ależ było pięknie! Wkrótce potem dołączyła magnolia

A pamiętacie kwitnące poduchy floksików?

Z niecierpliwością czekałam na kwitnienie azalii i rododendronów.

Chwilę później zakwitły łany firletek i ogromne kępy żółtych liliowców

Wydaje się jakby to było wczoraj....
Nie sposób oczywiście przywołać wszystkich wspomnień. Pokazuję tylko te najbardziej spektakularne. Tak więc - piwonie!

I oczywiście róże

Mogłabym tak jeszcze długo... Lato tak szybko zleciało to może i zima też zleci i wszystko zacznie się od początku. Właściwie to ta zima jest potrzebna. Gdyby jej nie było nie byłoby też wiosny i tego cudownego przebudzenia.
Dziś już żegnam się z Wami, dość tych wspomnień. Żegnam się bukietem kwiatów, które nie boją się nocnych przymrozków i wciąż jeszcze kwitną.