Przy sobocie po robocie...

Witam Was kochani bardzo ciepło.
Bardzo lubię gdy sobota jest taka jak dziś - ciepło i słonecznie a niebo w pięknym błękicie. Co prawda trochę wiało ale do pracy w ogrodzie dzień idealny. Po takim dniu wracam z ogrodu z poczuciem dobrze wykorzystanego czasu i z naładowanymi akumulatorami. No, prawie bo zmęczenie fizyczne odczuwam boleśnie. Czasem się śmieję, że gdybym miała dłuższe ręce to mogłabym plewić na stojąco i nie bolałyby mnie tak plecy. Ale co tam - jedni biegają, inni chodzą na aerobik a ja mam swoją formę ruchu na świeżym powietrzu.
Dziś witam się z Wami bukiecikiem białych fiołeczków.

Te fiołeczki to uparte samosiejki. Jeśli raz posadzimy je w ogrodzie to zostaną z nami na zawsze i to kompletnie w innych miejscach niż byśmy chcieli. Właściwie nie mam nic przeciwko temu, są urocze. Ta kępka wyrosła dokładnie w środku krzewu azalii.

Azalie to moje oczka w głowie więc przez kilka lat z rzędu cierpliwie wydłubywałam uparte fiołeczki z obawą żeby nie uszkodzić korzeni. Nic to nie dało, musiałabym wykopać cały krzew. Zauważyłam jednak, że azalii zupełnie to nie przeszkadza więc przestałam kombinować.
Równie wszędobylskie są niezapominajki. Wyrastają nawet na żwirowych ścieżkach pomimo, że pod żwirem jest agrowłóknina.

Co prawda w ostatnim poście pokazałam zdjęcia kwitnącego floksikami ślimaka ale dziś znów zrobiłam trochę zdjęć. Kwiatów znacznie przybyło i nie mogłam się powstrzymać żeby tego widoku nie uwiecznić - jak wszystko kwitną niezbyt długo.

Mam tu trzy różne odcienie floksików.

Sadziłam je z aptekarską precyzją w trzech równoległych rzędach oczami wyobraźni widząc efekt. Cały trud poszedł jednak na marne, kolory szybko się wymieszały i pozostały tylko przypadkowe, barwne plamy.

Na skalniaku na tle kwitnących, floksikowych poduch uroczo wyglądają śnieżnobiałe ubiorki.

Tulipany powoli odchodzą w zapomnienie. Większość już wycięłam, teraz tu i ówdzie rozkwitają późniejsze odmiany, jak ta kępka tulipanów czarnych.

Jest też trochę odmian strzępiastych, lekko uszkodziły je przymrozki i na niektórych kwiatach można zauważyć brzydkie plamy.

Pojawiło się też kilka sztuk w środku poduch goździkowych na brzegach rabat z azaliami.

Kiedyś rosło ich tu sporo ale gdy postanowiłam posadzić goździki dzięki którym kora nie osypuje się na żwirową ścieżkę wybrałam cebulki i przeniosłam w inne miejsce. Jak widać, nie zrobiłam tego zbyt dokładnie. A skoro już jesteśmy przy goździkach zobaczcie ile mają pączusiów!

Zajrzałam też do orlikowego zakątka.

Na razie jest tu jeszcze zielono ale ...

tylko patrzeć jak zakwitną.
A teraz zapraszam Was do najstarszej części naszego ogrodu. Wzdłuż ogrodzenia znajduje się ogromna, wykorowana rabata której większą część zajmuje "paprociowisko". Tej wiosny paprocie wystartowały już po raz drugi bo pierwsza próba skończyła się przymrozkiem. Na paprociach jednak nie zrobiło to większego wrażenia.

Stoją jak żołnierze - sztywne i wyprostowane. Chociaż nie, przypominają raczej koniki morskie z zakrzywionymi łebkami - prawda?

Na brzegu paprociowiska zadomowiły się konwalie - podpatrzyłam już kilka pierwszych dzwoneczków. Oj, będzie pachnieć!

A tak wygląda prawa część tej ogromnej rabaty. Jak widzicie to rabata wokół kamiennego wgłębnika - miejsca na ognisko.

Jest tu jeszcze pustawo ale wkrótce będzie prawdziwy gąszcz. Ogrodzenie porasta winobluszcz więc za momencik będzie ono śliczną zieloną ścianą. Od prawej strony mamy dorodny krzew białego bzu który już prawie kwitnie.

Dalej żółta pęcherznica - jeszcze młodziutka ale to roślina szybko rosnąca więc wkrótce dogodni pewnie sąsiadujący z nią krzew czyli dereń biały. Na tą pęcherznicę mówię pieszczotliwie "złociutka" bo właśnie tak wygląda w promieniach słoneczka.

Teraz dalsza część rabaty.

Obok derenia posadziłam pęcherznicę czerwoną.

Dalej rośnie laurowiśnia, pigwowiec, magnolia, jaśminowiec i mahonia. Ale o tym to już następnym razem. Na pożegnanie zdjęcie przekwitającej powoli mahonii.

Dziękuję Wam za odwiedziny i życzę wszyskim pięknej, słonecznej niedzieli.