Magnolia

Niewątpliwie królowa wczesnej wiosny. Zjawiskowa piękność. Oczywiście mowa o magnolii.
Mamy w ogrodzie tylko jedną o trudnej do zapamiętania nazwie Soulange'a Lennei. 

 Miała około 1,5 m wysokości gdy przenieśliśmy ją z poprzedniej działki. Obraziła się. Zmarniała i myślałam, że ją stracę. Tymczasem ona potrzebowała tylko trochę czasu. Może zaprzyjaźniła się z pigwowcem. Kolejny sezon przywitała już w pełnej krasie. Dzisiaj ma już prawie 3 m wysokości i króluje wiosną na szczycie ogrodu. Najpierw pojawiają się ogromne pąki kwiatowe w odcieniu ciemnej purpury. A każdy jest inny. Jedne dumne i wyprostowane, inne wyglądają jakby robiły głupie miny.

Gdy zaczynają się otwierać kolor płatków zdecydowanie jaśnieje.

 Niektóre płatki robią się bladoróżowe a ich wewnętrzna strona prawie biała. To niesamowite widowisko tym bardziej, że wielkość kwiatów potrafi osiągnąć 20 cm.

Wyglądają jak olbrzymie, egzotyczne motyle, które obsiadły bezlistne jeszcze konary krzewu.
Nawet gdy spadają na ziemię nie tracą swojego piękna jeszcze przez jakiś czas. Chciałoby się podnieść kwiat i wpiąć we włosy.

Widowisko trwa krótko, jak to w przyrodzie. Potem krzew okrywa swoje gołe pędy ogromnymi, soczyście zielonymi liśćmi i buduje nowe piętra, by następnej wiosny powtórzyć spektakl od nowa.